***صلی الله علیک یا ولی العصر (عج) ادرکنا ***

بعضی ها دارای قدرت بیان و قلم هستند؛ ولی از خوف بعضی از برچسب ها و مارک ها در این امر مهم سستی می ورزند، در صورتی که در راه انجام این وظیفۀ واجب باید از مال و جان مایه گذاشت.

نشر و ترویج فرهنگ انتظار هیچ ربطی به هیچ جریانی ندارد و لطمه ای به عقاید و آرای کسی نمی زند و برای تمامی طیف ها و گروه ها جز سود و منفعت مادّی و معنوی چیزی به همره ندارد.

آیا شده است کسی خالصانه در امر خیری قدم بردارد و حق تعالی او را یاری نکند؟ یا این که توفیقات او را در آن امر خیر زیاد نکند؟ و یا موانع را برطرف نفرماید؟ و کدامین عمل خیری برتر و بالا تر از دعا برای تعجیل فرج و تبلیغ امام عصر ارواحنافده می باشد؟! همان طوری که پیامبر بزرگوار اسلام صلّی الله علیه و آله فرمودند:

أفضل الأعمال انتظار الفرج.

از همۀ اعمال بالاتر و برتر انتظار امر ظهور می باشد.

ترس و ناتوانی در هر امر خیری از وسوسه های شیطان ملعون و از ضعف یقین به قدرت لایزال حضرت باری تعالی ناشی می شود، چون یکی از شرائط توکّل این است که با وجود خدای مهربان از هیچ چیزی نباید ترسید.

خلاصه این که نه لیاقت و شایستگی نداشتن و نه عدم بضاعت مالی و علمی و نه هیچ بهانۀ دیگری نمی تواند حجّت و توجیه ما در روز قیامت قرار گیرد که از انجام وظیفه در قبال امام زمان خویش شانه خالی کرده و در انجام این امر مهم کوتاهی کنیم.

برای نمونه به چند مورد استثنایی اشاره می کنیم: شخصی می باشد که به طور مادرزادی ناقص الخلقه است و از دو دست و دو پا معلول بوده و مجموع بدن او به هم پیچ خورده است. زبان او هم لال بوده و برای راه رفتن به سختی تمام باید خود را حرکت دهد. ایشان روز جمعه به عنوان کفش دار دعای ندبه خدمت گزاری می کرد و جالب اینکه شب عید فطر دو رکعت نماز که در رکعت اول آن هزار مرتبه سورۀ توحید را باید خواند با همان وضعیّت روی پای فلج خود می ایستاد و با همان زبان از کار افتاده نماز را به اتمام می رساند، آیا این شخص بی پول و بی دست و پا و کم سواد، در برابر ما که اکثراً از امکانات مالی، جسمی، اجتماعی و ... برخورداریم حجّت نخواهد بود؟ او با جفت کردن کفش ادای وظیفه می کند. آیا او حجّتی بر تمامی مؤمنان نخواهد بود؟ و نشان نمی دهد هر کس در هر حالی باید حرکتی برای امام زمان خود داشته باشد؟
یا شخص دیگری که هیچ گونه سواد خواند و نوشتن ندارد ولی بر اثر سوز و گداز همیشگی و گریه ها و ضجه های جانسوز، خدای تعالی حکمت را بر زبانش جاری ساخته و به حدی در اجتماع و مجالس مؤمنین و حتّی در حضور روحانیّون بزرگ عزیز و سر بلند است که پس از اشاراتی به مصائب اهل بیت علیهم السّلام مجلس را مستعد گریه و ناله ساخته و به دعا برای فرج وتبلیغ یاد امام زمان ارواحنافده و زنده کردن دل ها با یاد امام غریب مبدل می گرداند و در این امر واقعاً استثنایی و بی نظیر است و نمونه هایی دیگر از این قبیل که حجّت را بر همگان تمام می کند.

به هر حال نه خجالت و ترس، نه بی سوادی و بی پولی و نه نداشتن علم دینی و عدم ابزار های تبلیغاتی دیگر نمی تواند حجّت باشد و ما را از مؤاخذه و عذاب الهی در روز قیامت معاف دارد، ما هیچ کاری که انجام ندهیم حداقل در میان خانوادۀ کوچک خود می توانیم برای امام علیه السّلام تبلیغ را آغاز کنیم تا خداوند کم کم توفیق خدمتگزاری بیشتر را به ما عنایت کند

به نقل ازhttp://emameasr.org/news/63-بهانۀ-عدم-توانایی-برای-یاد-امام-عصر-علیه-السّلام-